Anneme karşı çok kızgınım çünkü!

Selam ben Ceren ankaradan, Yillarca bunu kendi kendime bile soylemeye cok cekindim. Çünkü tüm anneler, sacini supurge ediyor, varini yogunu bizim icin feda ediyor... Ve bende annem için hep vardir bir bildigi dedim, hep kusak farki var, anlamamasi normal dedim, hep alttan aldim annemi Aman hastalanmasin, aman uykulari kacmasin benim yuzumden diye. Ama artik bende dayanamiyorum. Hersey ayan beyan ortada artık. Annem, annelik konusunda basarisiz oldu, neredeyse bütün hayatim boyunca beni uzdu ve bende anneme cok ama cok kizginim!

Annem beni dindar bir kız olarak yetistirmek istiyor ve calisirken ben ruyalarimda bana kizan ve uzerime ates toplari gonderen bir tanri goruyordum vede korkumdan bu ruyami anneme anlatamiyordum bile. Annem bana kendi yontemleri ile dini sevdirmeye calistikca ben ise hep kactim, ise yaramiyordu cunku, ben kactikca da annem beni hep gunahkar ilan etti. Lise dönemindeyken bile tum arkadaslarima karisirdi, arkadaslarimin hicbirini begenmezdi, onun gozunde herkes ya or*spu idi ya da deli! Aşık oldum diye bana cok kizmisti! Ve daha neler neler!

Şimdi ise 31 yasima girdim, kendi hayatimi kurdum, annem hala bana laf yetistirmenin pesinde. Surekli onu mutsuz ettigimden ve hayatimda hep yanlis secimler yaptigimdan, cehennemde cayir cayir yanacagimdan bahsedip duruyor. Oysa ben isinde gucunde ve duzgun bir iliskisi olan vede cevresinde saygi goren iyi bir kadin olarak kendimi yetistirdim ve surekli anneme kendimi ispat etmeye ugrastim. Artik boyle bir cabam olmayacak. Çunku anneme karsi herhangi bir sorumlulugum yok, varsa bile kabul etmiyorum ve ona cok, ama cok kizgin oldugumu ilan etmek istiyorum.

Sen bana karsi hep 'olmadin sen' der dururdun ya anne, asil sen 'anne olamadin'. Uzgunum. Ama artik beni suclayamayacaksin herhangi bir sey icin anne.