Derviş kaşıkları..

Bir gün sormuşlar ermişlerden birine.

Sevginin sadege sözünü edenlerle, onu yaşayanlar arasında ne fark vardır?

Bakın göstereyim demiş, ermiş. Önce sevgiyi dilden gönüle indirememiş olanları çağırarak onlara bir sofra hazırlamış. Hepsi oturmuşlar yerlerine. Derken tabaklar içinde sıcak çorbalar gelmiş ve arkasından da derviş kaşıkları denilen bir metre boyunda kaşıklar.

Ermiş bu kaşıkların ucundan tutub öyle yiyeceksiniz diye bir de şart koymuş.Peki demişler ve içmeye teşebbüs etmişler. Fakat o da ne? Kaşıklar uzun geldiğinden bir türlü döküp saçmadan götüremiyorlar ağızlarına. En sonunda bakmışlar beceremiyorlar, öylece aç kalkmışlar sofradan. Bunun üzerine şimdi demiş Ermiş sevgiyi gerçekten bilenleri çağıralım yemeğe. Yüzleri aydınlık, gözleri sevgi ile gülümseyen ışıklı insanlar gelmiş oturmuş sofraya bu defa.. Buyurun deyince, her biri uzun boylu kaşığını çorbaya daldırıb, sonra karşısındaki kardeşine uzatarak içirmiş. Böylece her biri diğerini doyurmuş ve şükrederek kalkmışlar sofradan. işde demiş ermiş, kim ki gerçek sofrasında yanlız kendini görür ve doymayı düşünürse, o aç kalacaçtır ve kim kardeşini düşünür ve doyurursa o da kardeşi tarafından doyurulacaktır şüphesiz ve şunu da unutmayın. gerçek pazarında alan değil, veren kazançtadır daima... ee varmı başka söze hacet..