Eşimden çocuk yapmak istemiyorum çünkü...

Evlenirken aklın neredeydi diyebilirsiniz ama o iş öyle değil... Esimi cok seviyorum. Bir sevgili olarak gayet iyi... Es olarak da iyi olmaya calisiyor. Ama onu bir baba olarak dusunemiyorum! Ozellikle de akrabalarini dusununce esimin o aileden nasil ciktigina sasiriyorum. Şimdi evliyken cok iyiyiz ama ya ileride iyice akrabalarina benzerse? Babasi ve amcalarina bakiyorum ve hicbiri de aile babasi olarak iyi sayilmaz… Hepsi islerinde basarili ama ailelerine ilgisiz. Esim cok eglenceli bir insan. İyi bir arkadas. Ama baba olacak bir tip degil…

“Evlenirken aklin neredeydi?” diyebilirsiniz ama itiraf edeyim ki cocuk yapmayi ben de pek dusunmuyordum. Şimdi ise artik anne olmak istiyorum ama bunu ona soyleyemiyorum. Çocuk yapma fikri cok uzakti ama ben artik bir bebegim olsun istiyorum. Evlilik cok sorumluluk isteyen birsey. Esim evliligin getirdigi sorumluluklari bile zaman zaman kaldiramiyor. Ona tepki gosterdigimde uzuluyor, bir seyler yapip toparlamaya calisiyor. Beni sevdigini ve evlilige hala alismaya calistigini goruyorum. Zaman zaman bu yuzden de dusunuyorum, acaba hep sevgili kalsa miydik diye... Yine de gunler geciyor ve ben cocuk istemeye basladim. Bir gun bir aile babasi haline gelebilir mi emin degilim. Sanki hep babasina ve amcalarina benzeyecek gibi... Kendimi anne olarak hayal edebiliyorum ama hayallerimde esim maalesef yok!