Yemek yapmaktan çok nefret ediyorum!

Kocam ile ben yaklaşık 20 yıllık evliyiz. Geçen gece onu sevdiğimi nasıl anladığını sordum. Bu basit bir soru, değil mi? Cevabı ise "Beni sevdiğini biliyorum çünkü her gece ailemiz için yemek hazırlıyorsun, sen bundan nefret etsen de" oldu. Onunla ilk tanıştığımızda, en sevdiğim şeylerden biri de yemek pişirebiliyor olmasıydı. O zamanlar tek başıma yaşıyor ve evde basit şeyler hazırlayarak besleniyordum: Yumurta, makarna veya mikrodalgada ısıtılmış donmuş yiyecekler gibi… Ve asla yemek yapmaktan hoşlanan insanlardan biri olmadım. Aslında yemek yapmaktan nefret ederim! Hatta nefret, hislerimi tarif etmeme yeterli güce sahip değil.

Yakında kocam, ona olan sevgimi ölçmek için başka bir yol bulmak zorunda kalacak nedeni ise bu yemek yapma işi sona ermek üzere. Önceden, ben de çalışırken, yemek sorununu dönüşümlü hallederdik. Hattaysa eve benden erken gelip hafta içi tüm akşam yemeği sorumluluğunu aldığı bir dönem de olmuştu. Hafta sonları üstlendiğim yemek problemini çözmek benim için zaten kolaydı; Merhaba pizza, merhaba barbekü! Ama artık evden çalışıyorum ve bu da görünüşe göre, akşam yemeği hazırlamanın da asli görevlerim arasına katılması anlamına geliyor. En azından çocuklarımın bana yardım edecek kadar büyümüş olmalarına çok seviniyorum. Gerçi yaptığım yemekleri sürekli olarak babalarının yaptığıyla, büyük annelerinin yaptığı ile ya da bir arkadaşlarının annesinin yaptığıyla kıyaslamaktan vazgeçmiyorlar.

Sizi duyabilir gibiyim. Menü planlaması yapmam gerektiğini, çocukları işin içine daha çok katabileceğimi ve kendimi konuya dair geliştirebileceğimi düşünüyorsunuz. Sizde haklı olabilirsiniz, belkide yapmam gerekenler bunlar. Ama çoğu zaman dolaptan daha önce çıkartmış olmam gereken et çözülmüyor, gerekli malzemelerin tükendiğinin farkında olmuyorum, gereğinden az veya fazla pişiriyorum. İşin aslı ise 20 senedir ne kadar çabalarsam çabalayım yemek yapmak konusunda kendimi bir türlü geliştiremedim.

Sebebi ise çok basit. Tekrarlamam gerekirse: Ben yemek yapmaktan nefret ediyorum! Bir gün evde yemekleri yapması için birisi olacak. O güzel sofralar hazırlayacak ve bana düşen tek şey ise tabağımdakilerin tadını çıkarmak olacak. Belki o gün bakım evinde, ağzıma kaşıkla beslenirken gelecek ama o gün mutlaka gelecek… Lütfen bana bu konuda yalnız olmadığımı birisi söylesin. Aranızda benim gibi hisseden bir başkası yok mu?